Een nieuw avontuurlijk filmproject van Lars von Trier waarbij drie cineasten drie verschillende films draaien rond dezelfde, door Anders Thomas Jensen (Adam’s Apples) en Lone Scherfig (Italian for Beginners) ontwikkelde personages. De Naam van het project is ‘The Advance Party’ en Andrea Arnolds ‘Red Road’ is de eerste gerealiseerde filmprent in dit project.

Scenario: Andrea Arnold, naar personages gecreëerd door Anders Thomas Jensen & Lone Scherfig

Cast: Kate Dickie, Tony Curran, Natalie Press , Martin Compston

* Prijs van de jury op het Film Festival van Cannes 2006
* Winnaar van 5 Schotse Bafta Awards waaronder die voor Beste Film en Beste Regisseur

Jackie (Kate Dickie), een door het leven getekende vrouw van middelbare leeftijd, werkt voor een Schotse videobewakingsfirma. Elke dag observeert ze via televisieschermen een grauwe wijk in Glasgow. De camera’s serveren haar met mondjesmaat fragmenten uit de onderbuik van het Schotste straatleven. Ondertussen gaat ze zelf gebukt onder pijn, verdriet en eenzaamheid. Op een dag verschijnt op haar scherm een schim uit het verleden. Een man waarvan ze dacht dat ze hem nooit meer zou terugzien maar vooral een persoon die ze nooit meer wilde zien. Een confrontatie met deze duistere figuur, Clyde (Tony Curran) genaamd, lijkt nu echter onvermijdelijk...

De Britse regisseuse Andrea Arnold is de eerste die zich toelegt op de door Lars Von Trier voorgestelde uitdaging van ‘The Advance Party’. Arnold kwam wereldwijd in de belangstelling toen haar film ‘Wasp’ in 2005 met een Oscar voor Beste Kortfilm aan de haal ging. Met ‘Red Road’ bevestigt ze nu haar filmisch talent. ‘Red Road’ is dan ook een uitdagend, donker en sensueel drama geworden dat creatief omgaat met thema’s als controle, voyeurisme en macht. Zelfs op het recente Film Festival van Cannes kon men er niet omheen: voorzitter Wong Kar-wai beloonde ‘Red Road’ terecht met de Juryprijs. Arnold neemt haar tijd om het sobere verhaal te ontrafelen en bouwt een sterke spanning op die de kijker stevig in de greep houdt. Ondanks de kille en afstandelijke sfeer sijpelen er sporadisch warme straaltjes poëzie naar binnen. Dialogen zijn er aanvankelijk nauwelijks en de geluidsband bestaat voornamelijk uit stiltes en bezwerende echo’s van metaalklanken die de onderliggende dreiging benadrukken. Net zoals de camerabeelden die het hoofdpersonage te zien krijgt, geeft de film ook beetje bij beetje informatie aan de toeschouwer. De suspense is steeds aanwezig, subtiel maar daarom niet minder doeltreffend. De vergelijkingen met Hitchcock’s ‘Rear Window’ zijn dan ook volkomen terecht.

http://www.redroadfilm.net