LOCATIE: Koningin Astridlaan 85

Van en met: Benny Claessens, Femke Heijens, Els Van Peborgh en Louis Van der Waal

‘Always cry at endings is een drie uur durende rollercoasterrit langs theater- en filmgenres in het aanschijn van de dood en de angst voor (de pijn van) het sterven...’
De Morgen

‘Always Cry at Endings’ bestaat uit twee afzondelijke delen. Tijdens de eerste helft ligt de nadruk op tekst en dynamiek. Er wordt naar hartelust gesampeld uit bestaande theater- en filmfragmenten, literatuur, poëzie,... afgewisseld met bizarre muziek en doodernsige vertellingen over zelfmoord en zelfverminking. Er wordt kinderlijk rondgerend met pruiken op het hoofd. Hoe het de spelers uitkomt fungeert een houtblok als mes, dan weer als telefoon. Er wordt gesproken in het Engels, Nederlands, soms een combinatie van de twee, Frans en Duits. Na de pauze ligt de nadruk meer op fysieke rituelen en wordt er een collage van danstheater, bewegingen, choreografie, muziek, zang en beeld opgevoerd en terwijl er pompende house uit de speakers knalt, houdt Benny Claessens een monoloog waarbij elk beetje levensvreugde uit hem wegsijpelt. Een eigen versie van Molières ‘Le misantrôpe’ als het ware. Deze mix van surreële slapstick en oprechte ernst weet de toeschouwer beetje bij beetje bij het nekvel te grijpen om hem uiteindelijk wezenloos en verward achter te laten.

EISBÄR is het gloednieuwe gezelschap van Benny Claessens en Femke Heijens. Ze speelden o.a. bij het Toneelhuis, Schaubühne am Lehniner platz Berlin, Josse de Pauw, Buelens Paulina... Met Eisbär brengen ze geëngageerd punktheater dat de waanzin van onze wereld toont en geen enkele kunstvorm schuwt. Performance-art, theater, dans, beeldende kunst, trash, literatuur, politiek, anarchitectuur, manifest, icoon en kleinmenselijk drama gaan hand in hand. Een gigantische opeenstapeling, een overdosis... een veelheid waarin zowel toeschouwers als spelers ruimschoots de kans krijgen om verloren te lopen. In de voorstelling wordt tevens een zelfoplaadbaar project van Belgat verwerkt. Belgat is een ontwerpmethode die vanuit het idee van één persoon vertrekt en door samenwerking haar vorm vind. (meer info: http://www.myspace.com/belgat)
‘Always cry at endings’ is na ‘Gollygosh No!’ de tweede voorstelling van EISBÄR en werd geschreven, bewerkt, geënsceneerd en gespeeld in collectief met ElsVan Peborgh (o.a. Toneelhuis). Louis Van der Waal (De Veenfabriek, het Toneelhuis) vervoegde het gezelschap in een latere fase. ‘Always cry at endings’ ging mei 2007 in première bij Scheldapen in Antwerpen, als locatievoorstelling op een bouwwerf.

http://www.myspace.com/eisbr