Voorstelling in het kader van Boelvaarspektakel Hasselt 2003

Regie en Choreografie / Kristel van Issum
Muziek / Arthur van der Kuip en Jeroen Strijbos
Decorontwerp / Paul van Weert
Kostuumontwerp / Naomi Bomberg
Performers / Jelica Kasanin, Jochen Stechmann, Rita Vilhena, Kate Olsen & Koen de Preter
Productie-assistent / Leon van Egmond
Vormgeving / Eric C. Maas

Voorafgegaan door twee veelbelovende undergroundproducties wordt in 1999 te Tilburg ’ T.r.a.s.h. opgericht. Kristel van Issum (regie/choreografie), Paul van Weert (decors) en Arthur van der Kuip (muziek) zetten met ‘Bakeliet 3’ van meet af aan de toon. Hier is geen sprake van een doorsnee avondje theater. Tijdens voorstellingen van T.r.a.s.h. is het publiek hooguit de stille getuige van een bizarre droomwereld; hier neigt neurose naar inspiratie, clownesk staat gelijk aan militant. De verhaallijn is abstract en maar al te realistisch tegelijkertijd. Van Issum droomt zich een wereld die er niet om liegt: de fysieke en emotionele hoogspanning waarmee de performance tot stand komt is voelbaar en maakt de voorstelling tot een intense ervaring.
‘La Femme Qui Rit’’ bestaat uit een cyclus van zes episodes. Deze voorstelling bevat de eerste twee afleveringen: ‘Pepper Sucks’ en ‘Sweatbox Sugar’. Fysiek bewegingstheater is wellicht de omschrijving die het best bij deze voorstelling past. Lichamen storten ter aarde, kletsen tegen wanden, bungelen aan steigerpalen, gezichten zijn vertrokken, er wordt gesproken, gekrijst, waanzinnig gelachen, de drie vrouwen en twee mannen botsen op elkaar, kronkelen onder, boven, over de steigerpalen. Vijf kwartier lang, in een moordend tempo. De draaikolk van bewegingen sleurt de toeschouwer mee de diepte in, naar een gemoedstoestand die elk moreel verzet breekt, de rede uitschakelt en nog slechts focust op de gewelddadige foltering van de danserlichamen. Alle delen van de cyclus krijgen een link met de actualiteit uit het nieuws. Componist Arthur Van der Kuip trekt als het ware een soundtrack op uit een op het eerste gehoor wilde combinatie van muziek en omgevingsgeluiden. Naarmate je langer en scherper luistert, komt de rode draad vanzelf over. Verontrusting, verleiding en contrast naast harmonie, relativering en sereniteit. Zoals alles waar T.r.a.s.h. mee naar buiten treedt. Een voortdurende interactie tussen performance, muziek en beeld is gaande.

http://www.trashweb.nl