Naar het boek “De prinsens van de moestuin’ van Annemie en Margreet Heymans
Auteur: Johan De Paepe
Spelcoach: Jos Dom
Scenograaf: Bruno Stappaert
Spelers: Griet Stevens, Peter Ritzen en Manoe Frateur

Sommige verhaaltjes zijn maar heel gewoon. Sommige zijn zelfs heel, heel erg gewoon. Maar geen enkel verhaal is té gewoon.

Robbe is een jongetje van zes. Een gewoon jongetje van zes dat niet erg goed kan schrijven. Maar dat geeft niet, want het sprookje schrijft zichzelf wel. Anna-Pia is een meisje van elf. Een gewoon meisje van elf dat zorgt voor haar gewone broertje van zes. Maar dat geeft niet. Mama is dood. Al een tijdje. Dat is een beetje vreemd, maar het geeft niet. Want als je door haar tuintje wondelt, of in haar kamer komt kan ze je horen. En jij hoort haar ook. Mama is een mooie stem.
Papa is niet dood. Hij leeft alleen niet meer. En dat is best wel erg, want wat heb je daar nu aan? Regen is niet leuk. Maar de bomen hebben nu eenmaal dorst. Weglopen is niet makkelijk, maar hoe kan je anders ooit weer thuis komen?

Dit is een verhaal over dood gaan. Zoeken hoe je verder moet als je iemand, waar je heel veel van hebt gehouden, voor altijd zal moeten missen. Alles rondom jou gaat gewoon door. Ben jij de enige die iemand mist? Hoe is dat voor anderen? Wat doe je met je verdriet?
Robbe, Anna-Pia en papa proberen de gewone draad weer op te pikken. Het lukt wel, en soms lukt het ook helemaal niet. Het heeft gewoon een beetje,... soms iets meer, tijd nodig.
Ondanks het thema, is dit een speelse voorstelling waar iedereen met een goed gevoel naar huis gaat.