(DK / 2005 / 105' / 35 mm)

Cast: Jamie Bell, Bill Pullman, Michael Angarano, Danso Gordon, Novella Nelson, Chris Owen, Alison Pill e.a.

Dear Wendy verhaalt het leven van een aantal jongeren die hun dagen slijten in het fictieve mijnwerkersstadje Estherlope. Verveling is troef, totdat de jonge Dick (Jamie Bell, het balletdansende opdondertje uit ‘Billy Elliot’) een cadeautje moet kopen voor zijn neef Sebastian. In de winkel van zijn klasgenote Susan vindt hij onder het stof een oud vuurwapen. Hoewel hij overtuigd pacifist is, maakt hij er geen probleem van het stuk speelgoed te kopen. Stilaan raakt Dick in de ban van het pistool en ontdekt dat hij er zelfvertrouwen uit kan halen. Zijn fascinatie gaat zover dat hij het wapen een naam geeft: ‘Wendy’. Samen met vier andere underdogs sticht Dick een geheim venootschap 'The Dandies'. In een oude mijnschacht houden ze schietsessies en lezingen (’De uitwendige schotwonden die door een kogel worden veroorzaakt vertellen ons iets over de ziel van het pistool’). Hoewel het schieten met 'Wendy’ haast een erotische belevenis is geworden, blijven de jongeren hun pacifistische visie prediken. Ze zweren een dure eed: een pistool mag nóóit worden gebruikt om te doden. Tot het noodlot onverbiddelijk toeslaat...

’Dear Wendy’ is een film van Thomas Vinterberg naar een scenario van Lars von Trier. Wanneer de oprichters van de intussen ter ziele gegane Dogma 95-beweging de handen in mekaar slaan zijn de verwachtingen hooggespannen. ’Dear Wendy’ is aangrijpend, grap pig, bevreemdend, maar evengoed meedogenloos sarcastisch. Von Trier, die elke gelegenheid om het conservatieve Amerika tegen te schenen te schoppen maar al te graag benut, heeft zich zichtbaar geamuseerd met het schrijven van het scenario. Pas op het einde van
de film kom je tot de vaststelling dat hij zich had ingehouden om al zijn duivels te ontketenen in de schokkende plot. Zo neemt hij niet enkel de wapengekken op de korrel, maar deelt ook rake klappen uit aan het adres van straatbendes en groeperingen. Visueel slaat ‘Dear Wendy’ een andere weg in dan Von Triers ‘Dogville’ uit 2003. Vinterberg neemt afstand van het agressieve en kille Dogma-realisme en laat het verhaal langzaam voortkabbelen. De theatrale decors doen terugdenken aan de spaghetti-westerns van Sergio Leone. De regisseur maakt gebruik van een voor zijn doen opvallend “hippe’ manier van monteren en wist bovendien een uitmuntende sixties-soundtrack samen te stellen.
http://www.dearwendythemovie.com/