|  |  (DK / 2005 / 105' / 35 mm)
 
 Cast: Jamie Bell, Bill Pullman, Michael Angarano, Danso 
                      Gordon, Novella Nelson, Chris Owen, Alison Pill e.a.
 Dear Wendy verhaalt het leven van een aantal jongeren die 
                      hun dagen slijten in het fictieve mijnwerkersstadje Estherlope. 
                      Verveling is troef, totdat de jonge Dick (Jamie Bell, het 
                      balletdansende opdondertje uit Billy Elliot) 
                      een cadeautje moet kopen voor zijn neef Sebastian. In de 
                      winkel van zijn klasgenote Susan vindt hij onder het stof 
                      een oud vuurwapen. Hoewel hij overtuigd pacifist is, maakt 
                      hij er geen probleem van het stuk speelgoed te kopen. Stilaan 
                      raakt Dick in de ban van het pistool en ontdekt dat hij 
                      er zelfvertrouwen uit kan halen. Zijn fascinatie gaat zover 
                      dat hij het wapen een naam geeft: Wendy. Samen 
                      met vier andere underdogs sticht Dick een geheim venootschap 
                      'The Dandies'. In een oude mijnschacht houden ze schietsessies 
                      en lezingen (De uitwendige schotwonden die door een 
                      kogel worden veroorzaakt vertellen ons iets over de ziel 
                      van het pistool). Hoewel het schieten met 'Wendy 
                      haast een erotische belevenis is geworden, blijven de jongeren 
                      hun pacifistische visie prediken. Ze zweren een dure eed: 
                      een pistool mag nóóit worden gebruikt om te 
                      doden. Tot het noodlot onverbiddelijk toeslaat...
 
 Dear Wendy is een film van Thomas Vinterberg 
                      naar een scenario van Lars von Trier. Wanneer de oprichters 
                      van de intussen ter ziele gegane Dogma 95-beweging de handen 
                      in mekaar slaan zijn de verwachtingen hooggespannen. Dear 
                      Wendy is aangrijpend, grap pig, bevreemdend, maar 
                      evengoed meedogenloos sarcastisch. Von Trier, die elke gelegenheid 
                      om het conservatieve Amerika tegen te schenen te schoppen 
                      maar al te graag benut, heeft zich zichtbaar geamuseerd 
                      met het schrijven van het scenario. Pas op het einde van
 de film kom je tot de vaststelling dat hij zich had ingehouden 
                      om al zijn duivels te ontketenen in de schokkende plot. 
                      Zo neemt hij niet enkel de wapengekken op de korrel, maar 
                      deelt ook rake klappen uit aan het adres van straatbendes 
                      en groeperingen. Visueel slaat Dear Wendy een 
                      andere weg in dan Von Triers Dogville uit 2003. 
                      Vinterberg neemt afstand van het agressieve en kille Dogma-realisme 
                      en laat het verhaal langzaam voortkabbelen. De theatrale 
                      decors doen terugdenken aan de spaghetti-westerns van Sergio 
                      Leone. De regisseur maakt gebruik van een voor zijn doen 
                      opvallend hippe manier van monteren en wist 
                      bovendien een uitmuntende sixties-soundtrack samen te stellen.
 http://www.dearwendythemovie.com/
 |