 |
Na zijn debuut met 'Ex est enz.’ (1994) in kunstencentrum
BELGIE wist theatermaker, perfomer en beeldend kunstenaar
Kris Verdonck te verrassen met zijn 'Tutorial’ reeks,
een opvallend staaltje vernieuwend theater dat niet onopgemerkt
bleef. Deze presentatie van beeldende kunst en performance
binnen een theatrale context vond in 2002 via kunstencentrum
BELGIE, Het Net (Brugge) en Nadine (Brussel) uiteindelijk
zijn weg naar de Antwerpse Singel (2003). De installatiereeks
'5’(co-productie van de Beurschouwburg en kunstencentrum
BELGIE en kunstenFESTIVALdesarts ) was een van de hoogtepunten
van het afgelopen KunstenFestivaldesArts en is een ideale
introductie voor de nieuwe creatie 'Catching Whales is Easy’.
'5’
concept: Kris Verdonck
Geluid: Aeronaudt Jacobs
Vijf ‘installaties/performances’ in het spanningsveld
tussen dramatische en beeldende kunst vormen samen een verhaal
over paniek en fragiliteit, mechaniek en leven. Het uitgangspunt
is een klassieke theatrale handeling, die telkens tot het
uiterste wordt gereduceerd. De fysieke mens is slechts gedeeltelijk
aanwezig: onbewust (in slaap, in trance) of vertegenwoordigd
door een machine, een geluid of een beeld. De betekenissen
van het geheel, de ‘kern van het verhaal’, ontstaan
pas door de vrije associaties van de toeschouwer.
'IN’:
Samuel Becketts 'Gezelschap’ en Rainald Goetzs
'Cataract’, twee bijzonder intimistische teksten van
deze invloedrijke schrijvers, vormen de inspiratiebron voor
'IN’. De teksten handelen over de zinnelijkheid van
een lichaam. De personages zijn op zoek naar een referentiepunt,
bij de een ligt dit in het verleden bij de ander in het
steeds wegglijdend heden. Bij Becket zou men kunnen vermoeden
dat het personage in een doodskist ligt, bij Goetz is de
oude man halfblind en bedlegerig. In een aquarium staat
een actrice volledig stil. Geluiden als ademhaling en hartslag
worden versterkt. De actrice raakt in een ogenschijnlijk
comateuze toestand... ..
'DANCER#1’:
Hoe de afwezigheid van acteurs en de eenvoudige motoriek
van een alledaagse slijpschijf kan leiden tot pure Griekse
tragedie wordt duidelijk in 'Dancer#1’.
'HOW IT WORKS’:
Paradoxaal is het robotje één van de meest
menselijke figuren in de voorstelling. Hij rijdt door het
publiek, komt mensen bekijken en zendt beelden en klanken
door. Heinrich von Kleists (1777-1811) 'Über das Marionettentheater’
en de steeds terugkerende Griekse tragedie vormen de inspiratiebron.
'CATCHING WHALES IS EASY’
concept: Kris Verdonck
met:
Geert Vaes / Chris Musgrave (http://www.auraloptic.org)
Heike Langsdorf / Antoine Desvigne
Kaya Kolodziejczyk / Kris Vleeshouwers
'catching whales...'is een onderzoek naar de mogelijkheden
en gevolgen van interactie tussen lichaam en object.
De duidelijkste interactie tussen de mens en een object
is de machine. De computer- en biotechnologie onthullen
stilaan de grenzen van mogelijke interacties: dmv nanotechnologie
kan een letterlijke vergroeiing van lichaam en object tot
stand gebracht worden. En hieruit vloeien futuristische
speculaties: klonen, implantaties, cyborgs.
Het object neemt hierin meer en meer plaats in, er ontstaat
een spannende (gevaarlijke) relatie, waarbij het lichamelijk
aanwezig zijn van de mens in het gedrang komt. Het lichaam
verdwijnt in de interactie met de machine en de functie
van het lichaam wordt, al dan niet virtueel, overgenomen
door de machine. Mensen die het grootste gedeelte van hun
tijd doorbrengen in virtuele ruimten, hebben vaak het gevoel
daar te ‘zijn’, een gevoel van afwezigheid in
de realiteit.
Catching Whales is easy:
Een theaterstuk bestaande uit drie monologen van 20 min.
Er wordt met verschillende media gewerkt: beeld, klank,
computersimulatie, robotica.
Driemaal gaat een beeldend kunstenaar de dialoog aan met
een acteur. Ze gaan samen werken rond verschillende teksten
met parallelle thema’s. De beeldende kunstenaars zijn
specialisten in multi-media en interactieve installaties.
De acteurs zijn meer “performers” dan acteurs
in de klassieke betekenis, ze hebben zowel ervaring met
theater als met dans. Interactiviteit tussen de verschillende
media is het sleutelwoord. De acteurs bevinden zich in een
installatie; ze maken deel uit van een interactieve scenografie.
MONOLOOG 1
In de enscenering is de acteur een 'talking head’,
een spreker die de tekst uiterst nauwkeurig zegt; de taal
als het absolute instrument van de acteur. Maar tevens wordt
hij het instrument, de speelbal ervan.
MONOLOOG 2
Een experiment waarbij de acteur een dialoog aangaat met
een computer.
MONOLOOG 3
Een installatie waarbij de acteur door fysiek gevaar in
een staat van onmacht geraakt.
|
