Van en met: Amara Reta en Sven Verkissen
Productiesteun: Kunstencentrum BELGIE

Als ik nu zou liegen en zeggen dat ze zei dat tijd niet belangrijk was, dat tijd niet uitmaakte.

Of, als ik nu zou liegen en zeggen dat ze zei dat ze geen idee heeft waar ‘ik’ eindigt en ‘anderen’ begint. En als ik nu
zou liegen en zeggen dat ze zei: geef me uw ogen, ik wil eerst uw ogen nu. En uw handen dan. Dat ik zou liegen als
ik dat zei. En zou liegen als dat deel fictie is nu.

Omdat we slecht nieuws en verwend zijn.

Le Bjarne Riss Ensemble werd een vijftal jaar geleden opgericht door de twee Limburgse theatermakers Elke Thijs en Sven Verkissen. Deze samenwerking was in eerste instantie gericht op het maken van hedendaags beeldend werk en provocatieve performances, maar is in de praktijk uitgegroeid tot een partnerschap dat, op zijn minst gezegd, swingend rock ’n roll-theater nastreeft. De grenzen van theater, installatie, performance, televisie, popmuziek en video tracht Le Bjarne Riss Ensemble steeds opnieuw naadloos in elkaar te laten overvloeien. Het levert verrassend theater op dat intiem, ontroerend, poëtisch en bovenal “schoon” durft te zijn. Theater dat zijn kracht zowel in het verhalende als het conceptuele vindt. Theater ook dat zijn plaats in zalen, kunstgalerijen en op eender welke locatie kan vinden. Zoals de betere gezelschapsspelen kan het een publiek bekoren van zeven tot zevenenzeventig jaar en weet het uren en uren te boeien. Le Bjarne Riss stond reeds op de BELGIE-planken met de marathonvoorstelling ‘And Have a Safe Trip Dear’ (2002), de monoloog ‘.lamento’ (2005), ‘.wherever is fine’ (een voorstelling gebaseerd op tekstmateriaal van Angelo Perrotti tijdens Open Circuit: MANGOD, 2005) en met de .Pretty Awful Trilogy (‘.Little Anthony (Lost Again)’ en ‘.Faith & 3 wishes’).

Sven Verkissen, fotograaf van opleiding, kwam in 2002 via een stage bij de Berlijnse choreografe en performer Eva Meyer-Keller bij de podiumkunsten terecht. Amara Reta kaapte in het voorjaar van 2005 de publieksprijs weg tijdens het festival voor jonge theatermakers ‘Tijdelijke Autonome Zone & Voix Gras’ in het Leuvense STUK. Ze deed dat met de voorstelling ‘Harry - een loflied’ die in 2005 een succesvolle doorloop kreeg in Kunstencentrum BELGIE. In datzelfde jaar nog schitterde ze opnieuw op de BELGIE-planken in de voorstelling .Little Anthony (Lost Again) van Le Bjarne Riss Ensemble.