Spel: Elke Thijs
Tekst en regie: Sven Verkissen

.lamento
Het verdriet van een jonge vrouw die hard haar best doet.
Die geen benul heeft van wie ze nu eigenlijk is.
Het enige waar ze zeker van is, is haar naam.
Maar ze heeft er absoluut geen idee van hoe ze deze naam moet invullen.
En waar gaat ze naar toe, en van waar eigenlijk?
Naar waar godverdomme?
Ze weet dat ze heel erg veel van iemand kan houden, maar van wie?
Ze weet dat er ooit heel erg hard van haar gehouden had kunnen worden, maar door wie?

Het ensemble Le Bjarne riss groeide uit eerdere samenwerkingen tussen de Limburgers Sven Verkissen (fotograaf van opleiding) en Elke Thijs (opleiding kunstwetenschappen en docent/regisseur). Onder de naam _aredlineproject creëerden ze twee theaterstukken en een tiental performances, waarvan de marathonvoorstelling '.and have a safe trip dear' vertoond werd in kunstencentrum BELGIE in 2002. Elke Thijs was onlangs nog te gast met het unieke theaterparcours 'The smile off your face' van Ontroerend Goed.

Momenteel werkt Le Bjarne riss Ensemble onder de vleugels van het nieuwe Brusselse theatercollectief Chett. Chett vzw is een collectief, opgebouwd rond Eva Wilsens, Jan Fonteyn en Sven Verkissen, dat zich het maken van hedendaagse provocatieve theaterproducties en performances als doel stelt. Hun liefde voor 'het onvolledige' is één van hun drijfveren. Daarnaast ligt een constante frustratie aan de basis van hun theatrale activiteiten : frustratie omdat het allemaal maar om te spelen is, en dus niet echt ! Aan dit noodlot proberen ze steeds weer te ontkomen...

Inspiratie halen ze uit een brede waaier van culturele invloeden (muziek, film, beeldende kunst, romans, internet...) en uit de meest banale dingen en handelingen des levens, zoals bijvoorbeeld het wassen van sla. Centraal staat de zoektocht naar een identiteit, naar liefde en verloren gewaande herinneringen, naar de kleine intieme dingen van het leven... Dingen die we vaak niet belangrijk genoeg vinden om te vertellen, die we liever vergeten te vertellen of die we liever niet gehoord willen hebben. Hierrond wordt vertwijfeling gezaaid bij het publiek. De grens tussen het autobiografische en de vertelling is heel vaag. De toeschouwer wordt tot schaamteloze getuige gebombardeerd, wordt benaderd als samenzweerder en voyeur, maar ook als vriend. Of toch als toekomstige vriend.