|
|
Tekst en regie : Stef Lernous
Spel : Kirsten Pieters, Pepijn Caudron, Chiel van Berkel
Muziek : Kreng
Testament is een necromantische inkijk in de ziel van drie
personages.Gebroken in een virtuele car crash, getekend
door body mutilation en verloren in een landschap van soundbytes
en beeldmateriaal. Testament is een vrije val door Alice’s
konijnenpijp – een vertelling over verlies en verlangen,
deep, deep down the rabbit hole.
In Testament wordt de dood op de snijtafel gesmeten en gedissecteerd.
Een uit zijn ambt ontzet plastisch chirurg gaat nu door
het leven als begrafenisondernemer. Zijn kunde uit die vorige
job maakt hem tot meester in het prepareren van lijken voor
‘een aflegging’. Op de nacht van 1 op 2 november
(Allerheiligen op Allerzielen, de twee dagen waarop de kerk
de dood aan de orde stelt) vindt hij in zijn vriezer het
kadaver van een onbekende. De ex-chirurg ontdekt een nogal
eigenaardig testament in de portefeuille van de onbekende
op de snijtafel en begint zijn eigen sterfelijkheid te contempleren.
De vrouw aan wie de brief gericht is, brengt diezelfde nacht
een bezoek aan het mortuarium en samen gaan ze op zoek naar
de identiteit van de man. Ze tappen bloed af, hevelen het
over, verwijderen organen vergelijken ze met die van de
schouwer en het vel door iemand anders gedragen. Het leven
van de dode herbeleefd door de lijkenbidder. Een levende
dode of dode levende met een doodswens. De man op de tafel
is hijzelve, de vrouw is de dood die hem bezoekt. Testament
wordt een soort van necromantische Dickens: van kerkhof
tot publieke dissectie, van lijkschouwing tot rouwproces:
hier zie je de dood in al haar gedaanten.
Van bij haar ontstaan was het één van de belangrijkste
doelstellingen van Abattoir Fermé om originele materie
en nieuwe vormen van dramaturgie te onderzoeken. Een bekommernis
die werd ingegeven door de levenloze toestand van het Vlaamse
theaterlandschap en door een diepe fascinatie voor alles
wat ‘afwijkt van de norm’. Hoe sterk Abattoir
Fermé afwijkt van de norm mochten we in kunstencentrum
BELGIE al smaken via spraakmakende voorstellingen als ‘Galapagos’,
‘Life on the Edge’, ‘Indie’ (2005),
‘Moe Maar Op en Dolend’ en ‘Tinseltown’
(2006). Abattoir Fermé gaat voor beeldrijke esthetiek
met groteske en escapistische inslag. Dwingende prikkels
uit o.a. cinema, sub- en popcultuur, horror, stand-up comedy,
beeldende kunst, documentaires, journalistiek, psychiatrie,
art brut en comic books... worden gretig gesampled, bewerkt
en doorgesluisd naar het theater. Abattoir Fermé
flirt hierbij met de normen van het theater en het algemeen
fatsoen. Hun werk laat nooit onberoerd: het is erop of erover.
“Si quis qui transieris hoc respice plora. Sum quod
eris quod es ipse fui pro me precor ora.”
“Als jij diegene bent die hier langs loopt, kijk dan
en ween. Ik ben wat jij zult zijn, en wat jij bent, ben
ik zelf ook geweest - bid
voor mij-”
Tekst die op een grafzerk staat in het 15de eeuws schilderij
van de Meester van de Spes Nostra.
http://www.abattoirferme.be
|
